Eίναι μια συνηθισμένη μέρα στην παιδική χαρά: Στη διαδρομή προς τις
κούνιες η κόρη μου, που κοντεύει τα δύο, εντοπίζει μια «μοναχική» μπάλα
και κατευθύνεται προς τα εκεί. Πριν προλάβει να την πιάσει στα χέρια
της, ο ιδιοκτήτης της, ένα αγοράκι τεσσάρων πέντε χρονών, τρέχει και την
αρπάζει. Η μικρή με κοιτάζει με μια έκφραση πληγωμένης απορίας κι
ετοιμάζομαι να της δώσω εξηγήσεις, όταν μας διακόπτει η γιαγιά του
αγοριού, που του παίρνει τη μπάλα, την ξαναδίνει στην κόρη μου και
φωνάζει γεμάτη θυμό στον εγγονό της την περιβόητη φράση «πρέπει επιτέλους να μάθεις να μοιράζεσαι!».
Ανοίγω το στόμα για να της πω πως δεν πειράζει, έχουμε κι εμείς μπάλες
στο σπίτι και δεν υπάρχει λόγος να οικειοποιούμαστε τα παιχνίδια των
άλλων, πόσο μάλλον χωρίς να τους ζητήσουμε την άδεια. Εξάλλου, αν θέλουν
τα παιδιά μπορούν να παίξουν μαζί. Το μόνο που καταφέρνω να πω είναι «Κατερίνα άδειασε μια κούνια, πάμε να την προλάβουμε;».
Ευτυχώς το τρικ πετυχαίνει, η μπάλα επιστρέφει στα χέρια του
δακρυσμένου ιδιοκτήτη της και δεν χρειάζεται να ανταλλάξω κουβέντα με
την αναμφίβολα καλοπροαίρετη γιαγιά.
H συνέχεια εδώ
