Στις 10 Δεκεμβρίου 1957, ο Αλμπέρ Καμύ, εκφωνεί στο δημαρχείο της Στοκχόλμης ομιλία στο τέλος του συμποσίου της τελετής των βραβείων Νόμπελ. Έχοντας μόλις παραλάβει το βραβείο Νόμπελ, καταθέτει μπροστά στο κοινό, τις ιδέες του για τη σημασία του προσωπικού του έργου το οποίο αποσκοπεί στη υπηρέτηση της αλήθειας και της ελευθερίας. Στην παραπάνω λοιπόν «Ομιλία στη Σουηδία» και στη «Διάλεξη στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα» στις 14 Δεκεμβρίου 1975 και καθώς ακόμη δεν έχει τελειώσει ο πόλεμος στην Αλγερία, ο Καμύ μιλά για «τον καλλιτέχνη και την εποχή του» κάνοντας λόγο για την ελεύθερη τέχνη, την ανένταχτη δημιουργία και την έκφραση των διαφόρων ιδεολογιών.
Αναρωτιέται για τους λόγους που οδήγησαν την Ακαδημία να τον τιμήσει με το βραβείο όταν ο ίδιος νιώθει απομονωμένος και προβληματισμένος για τον πόλεμο που βιώνει η χώρα του, η Αλγερία. Νιώθει απογυμνωμένος κάτω από τα φώτα των προβολέων αλλά εντέλει ξεδιπλώνει μοναδικά, τις απόψεις του για την τέχνη γενικότερα αλλά και για το ρόλο του συγγραφέα καθώς θεωρεί ότι παραλαμβάνει το Νόμπελ εξ’ ονόματος μιας ολόκληρης γενιάς σημαντικών και σπουδαίων συγγραφέων.
Απευθύνεται στους φοιτητές, τους παρόντες και τους μελλοντικούς, μιλώντας για τη δική του εποχή και όχι για το μέλλον καθώς πιστεύει πως μόνο έτσι μπορεί ο καλλιτέχνης να παραμείνει διαχρονικός. Ως γνήσιος φιλόσοφος, αμφισβητεί το προσωπικό του ιδεολογικό οικοδόμημα, επιθυμώντας πάντοτε την αναζήτηση της αλήθειας.
Η συνέχεια εδώ
