Του Γιώργου Αράπογλου
Άραγε, πώς ορίζουμε σήμερα τα όρια της «επιτυχίας» και τι
είναι αυτό που κάνει κάποιον από μας «ξεχωριστό»; Γιατί είναι τόσο σημαντικό
για κάποιον να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους; Είναι τόσο κακό να ανήκει κάποιος
στον «μέσο όρο»; Να είσαι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία
απλών ανθρώπων; Αλλά και πώς ορίζονται τα όρια της επιτυχίας; Υπάρχει ένας και μοναδικός ορισμός; Ποιοι
είναι οι στόχοι που θέτουμε όλοι μας ενόψει
της νέας χρονιάς;
Οι εποχές έχουν γεννήσει ορισμένα πρότυπα που εγκλωβίζουν
–συνειδητά ή μη – πολλούς ανθρώπους σε ένα καθεστώς διαρκούς πίεσης, προκειμένου να «επιτύχουν» και να
«ξεχωρίσουν» από τους υπόλοιπους, ως προαπαιτούμενο για την κοινωνική επιβίωση
ή καταξίωση.
Για κάποιους, επιτυχία σημαίνει η επαγγελματική ανέλιξη και
η κατάκτηση μιας υψηλής θέσης στην κοινωνική πυραμίδα. Για άλλους, η επιτυχία
κρύβεται σε ένα πανεπιστήμιο ή στο «άριστα δέκα» ενός απολυτηρίου.
Αυτή τη στιγμή, εκατομμύρια μαθητές και σπουδαστές σε όλον
τον κόσμο βρίσκονται στη μέση του σχολικού και ακαδημαϊκού έτους. Για μια
μεγάλη μερίδα μαθητών (και γονέων), η υψηλή βαθμολογία είναι ο ορισμός της
επιτυχίας. Ο μέσος όρος λογίζεται ως αποτυχία.
Για άλλους πάλι, επιτυχία σημαίνει να πρωταγωνιστούν στην
ομάδα που αγωνίζονται, να πάρουν το πρώτο βραβείο σε κάποιο διαγωνισμό γνώσεων,
να είναι σπουδαίοι σολίστ ενός μουσικού οργάνου ή να είναι οι πιο δημοφιλείς
στον κλάδο τους ή στο οικείο περιβάλλον τους.
Υπάρχει, όμως, και μια μερίδα ανθρώπων για την οποία
επιτυχία είναι να κάνεις καλά και να απολαμβάνεις τα πιο απλά πράγματα στη ζωή:
έναν ισορροπημένο γάμο, το ψάρεμα με αληθινούς φίλους, ένα απλό γεύμα με την
παρέα, μια φυσιολογική καθημερινή ζωή.
Γιατί ο απλός και ανώνυμος χαμηλόμισθος εργαζόμενος που έχει, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, χτίσει
μια υπέροχη οικογένεια δεν μπορεί να θεωρείται «επιτυχημένος» και κοινωνικά
καταξιωμένος;
Η συνέχεια εδώ
