Όταν τα παιδιά «κλαίνε» για να πετύχουν κάτι. Τι κάνουμε;

Όταν μιλώ για «προσποίηση», δεν εννοώ τα συνηθισμένα κλαψουρίσματα τις εκρήξεις οργής των παιδιών, αλλά τα ψεύτικα, υποκριτικά κλαψουρίσματα και την οργή με την οποία όλα τα παιδιά κάποια στιγμή προσπαθούν πετύχουν κάτι.

Και δίνω ένα παράδειγμα: ο πεντάχρονος γιος ενός ζευγαριού θύμωσε όταν έμαθε ότι το επόμενο βράδυ οι γονείς του θα τον άφηναν με μια μπέιμπι σίτερ για να γιορτάσουν την επέτειο του γάμου τους. Μετά από μακρά συζήτηση μαζί του σχετικά με τα συναισθήματά του, οι γονείς διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε κάποια λύση. Ο Σον, έτσι λεγόταν ο μικρός, επέμενε ότι ο μοναδικός τρόπος για να νιώσει άνετα ήταν τον συμπεριλάβουν στη νυχτερινή τους έξοδο.

H συνέχεια εδώ