Δεν θα παρηγορήσω κανένα φθινόπωρο
Είχα μαι μάνα που έγινα
Έγινα μαι χαρά που έχασα
Και το γινωμένο δεν είναι μόνο ένα καλοκαίρι
Είναι και το σαλιγκάρι που ξεπόρτισε
Στο αειθαλές κενό
Να αργόγλιστησει
Μέχρι του απήγανου το ανάγνωσμα
Άλλωστε εν καιρώ λιμών
Τα δάκρυα λένε είναι αγίασμα
Το ξέρουν κι οι άπιστοι κι οι πιστοί
στα δάκρυα η σωρός
της ξηρασίας γίνεται
Μπορεί και γλυπτό
Ερωδιέ μου
Χειμωνοβουτηχταρι
Χουλιαρομύτα
Βουρλισου
Εκκλησίασμα από
μικρές χαραμάδες
Έχει μόνο εδώ αυτός ο καιρός
Φύγε
Βούτα
Ζευγάρωσε
Χόρεψε
Χήρεψε
Κι ο πρόσφυγας μπορεί να σωθεί
Κι ο γέρος να έχει χάδι
Και ένα κοπρόσκυλο με τιμές να θαφτεί
Και ο ληστής να πληρώσει
- Ένα μέρος έστω του τιμήματος -
Τίποτα απίθανο τον καιρό τούτο
Αγριόχορτα και σαυρακια θεριεύουν
Όμορφα
Στα αρχαία καλντερίμια
Κι ο χρόνος τους παραμυθία δεν έχει
