15.42. ΣΤΑΘΜΟΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑ. Τὸ τρένο μὲ κατεύθυνση τὸν Πειραιὰ
φθάνει σὲ δύο λεπτά. Ἡ πλατφόρμα γεμίζει κόσμο. Στέκεται
κοντὰ στὴν κίτρινη γραμμή. Οἱ μύτες τῶν παπουτσιῶν της μόλις
ποὺ τὴν ἀγγίζουν. Περιμένει τὸ τρένο τῆς ἐπιστροφῆς. Δὲν
κοιτάζει τὸ ρολόι, εἶναι σίγουρη πὼς θὰ ’ρθεῖ στὴν ὥρα του. Τὸ
ἴδιο συμβαίνει εἴκοσι χρόνια τώρα χωρὶς καμιὰ ἐξαίρεση.
Κάθε ἐργάσιμη στὶς 15.40 βρίσκεται στὸ σταθμό. Τὴν ὁδηγοῦν τὰ
πόδια της, χωρὶς πάντα νὰ τὸ θέλει. Μὲ σκυμμένο κεφάλι καὶ
ὤμους κυρτοὺς κοιτάζει τὸ ὅριο τῆς κίτρινης γραμμῆς. Τὸ βάρος
της γέρνει πρὸς τὰ μπρός. Περιμένει νὰ ἀκούσει τὸν ἦχο τοῦ
τρένου, ν’ ἀνοίξουν οἱ πόρτες καὶ νὰ κρυφτεῖ στὸ βαγόνι.
Η συνέχεια εδώ
Η συνέχεια εδώ