ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΑΝ συχνὰ ὅταν τὰ παιδιὰ ἦταν πολὺ μικρά· κάτι σὰν νά
’θελαν ν’ ἀλλάξουν τὸν ἀέρα τους. Μέχρι ποὺ ἀνακάλυψαν τὴ
μονοκατοικία μὲ κῆπο καὶ ἂν δὲν τοὺς ἔδιωχναν γιὰ
ἰδιοκατοίκηση, ἀκόμα ἐκεῖ θὰ ἦταν. Παράδεισος γιὰ τὰ
παιδιὰ αὐτὸ τὸ σπίτι. Γεννημένο γιὰ παιγνίδι: τὰ πολλὰ
δωμάτια καὶ οἱ διάφοροι χῶροι διευκόλυναν τὸ κρυφτό, ὁ κῆπος
βόλευε γιὰ μάχες στὸ χῶμα, δίτερμα στὸ τσιμέντο,
παντρολογήματα τῶν κοριτσιῶν στὸ ὑπόγειο. Πέρασαν μιὰ ζωὴ
ἐκεῖ ἢ τουλάχιστον ἔτσι τοὺς φάνηκε, Χούντα καὶ
Μεταπολίτευση: σιωπὴ κι ὕστερα πανηγύρια – καραμοῦζες,
ἀφίσες, μεγάφωνα καὶ κεῖνο τὸ τραγούδι ποὺ σοῦ ’σπαγε τ’
αὐτιά:
Η συνέχεια εδώ
Η συνέχεια εδώ